sábado, 28 de marzo de 2009

Por as tres luengas


L'infinito.

"Bi ha dos cosas que son infinitas: L'uniberso y l'estupidez umana.
Y de l'uniberso no soi tan seguro."


-Albert Einstein- 1879 - 1955

miércoles, 25 de marzo de 2009

XVI Chornadas

Lunes 30 prenzipian as XVI chornadas d’as luengas d’Aragón. Cada año, Nogara traye nobedaz en istas chornadas. Estiaño, bi irán representans d’o catalán, o lionés y o cornico. Antimás, ta los frikazos como tu que leis isto, y yo que lo escribo, podremos gronxiar-nos en o taller de Biquipedia, una sobrebuena ideya ta empentar a enziclopedia libre en aragonés. T’o cabo de semana, s’ha presto una trobada en Tarazona. Antimás d’a charrada “Ye posible bibir en aragonés en o sieglo XXI?” s’han presto arrienda actibidaz. No sé si será posible bibir en aragonés de contino, pero a lo menos ixe cabo de semana prebaremos que’n siga.

Publicado por Barrenau.
http://barrenau.blogspot.com/



El Temido.


Que es mi barco mi tesoro,
que es mi dios la libertad,
mi ley, la fuerza y el viento,
mi única patria, la mar.

-José de Espronceda- 1808 - 1842

lunes, 23 de marzo de 2009

Instrucciones para subir una escalera.


Nadie habrá dejado de observar que con frecuencia el suelo se pliega de manera tal que una parte sube en ángulo recto con el plano del suelo, y luego la parte siguiente se coloca paralela a este plano, para dar paso a una nueva perpendicular, conducta que se repite en espiral o en línea quebrada hasta alturas sumamente variables. Agachándose y poniendo la mano izquierda en una de las partes verticales, y la derecha en la horizontal correspondiente, se está en posesión momentánea de un peldaño o escalón. Cada uno de estos peldaños, formados como se ve por dos elementos, se situó un tanto más arriba y adelante que el anterior, principio que da sentido a la escalera, ya que cualquiera otra combinación producirá formas quizá más bellas o pintorescas, pero incapaces de trasladar de una planta baja a un primer piso. Las escaleras se suben de frente, pues hacia atrás o de costado resultan particularmente incómodas. La actitud natural consiste en mantenerse de pie, los brazos colgando sin esfuerzo, la cabeza erguida aunque no tanto que los ojos dejen de ver los peldaños inmediatamente superiores al que se pisa, y respirando lenta y regularmente. Para subir una escalera se comienza por levantar esa parte del cuerpo situada a la derecha abajo, envuelta casi siempre en cuero o gamuza, y que salvo excepciones cabe exactamente en el escalón. Puesta en el primer peldaño dicha parte, que para abreviar llamaremos pie, se recoge la parte equivalente de la izquierda (también llamada pie, pero que no ha de confundirse con el pie antes citado), y llevándola a la altura del pie, se le hace seguir hasta colocarla en el segundo peldaño, con lo cual en éste descansará el pie, y en el primero descansará el pie. (Los primeros peldaños son siempre los más difíciles, hasta adquirir la coordinación necesaria. La coincidencia de nombre entre el pie y el pie hace difícil la explicación. Cuídese especialmente de no levantar al mismo tiempo el pie y el pie). Llegando en esta forma al segundo peldaño, basta repetir alternadamente los movimientos hasta encontrarse con el final de la escalera. Se sale de ella fácilmente, con un ligero golpe de talón que la fija en su sitio, del que no se moverá hasta el momento del descenso.


Historias de Cronopios y de Famas


-J. Cortazar- 1914-1984

sábado, 21 de marzo de 2009

Arte de dexar estar.


Arte de dexar estar. Y más quando más rebuelta la común mar, o la familiar. Ai torbellinos en el humano trato, tempestades de voluntad; entonces es cordura retirarse al seguro puerto del dar vado. Muchas vezes empeoran los males con los remedios. Dexar hazer a la naturaleza allí, y aquí a la moralidad. Tanto ha de saber el sabio médico para recetar como para no recetar, y a vezes consiste el arte más en el no aplicar remedios. Sea modo de sossegar vulgares torbellinos el alçar mano y dexar sossegar; ceder al tiempo aora será vencer después. Una fuente con poca inquietud se enturvia, ni se bolverá a serenar procurándolo, sino dexándola. No ai mejor remedio de los desconciertos que dexallos correr, que assí caen de sí proprios.

-Baltasar Gracián- 1601-1658

domingo, 15 de marzo de 2009

A dolor.




A berdadera dolor ye la que se pena sin de testigos.


-Marco Valerio Marcial- 40-104

sábado, 14 de marzo de 2009

O sonido de l'augua...

古池や .......................................(Furu ike ya)
かわず飛び込む ............................(kawazu tobikomu)
水の音 ......................................(mizu no oto)

"N'a biella estanca
brinca la rana;
o sonido de l'augua"

-Matsuo Bashō- 1644 - 1694

jueves, 12 de marzo de 2009

L'aragonés en Huérmeda.


L’asoziazión calatayubí “A replazeta” güe ha feito una polida y muit interesán charrada sobre l’aragonés, a suya historia y a suya presenzia en a Redolada d’a Comunidat de Calatayub en o lugar de Huérmeda. Un chicorrón lugar en pleno Sistema Iberico a bels 6Km d’o zentro de Calatayub,, rodeau de montañas y baixo l’imponent güellada d’a ziudat zeltibero-romana de Bilbilis.

Como cuasi toz os lugars, con casas biellas, pero con ixas chimeneras tipicas y ixas fachadas que tanto goyo fa de beyer. Ye prou despoblau, con una mayoría de lolos que pasan as oras chugando ao guiñote o charrando d’atros tiempos.

A charrada se fazió en o bar d’o lugar, con bels 30 asistents (Creigo que i yeran a metat d’o lugar) Y he de dezir que me truncó o ficazio l’atenzión que prestaban toz, a gran azeptazión que tiene o tema de l’aragonés (la fabla, como encara se diz), dengún no se sorprendió ni se queixó. Sobre tot, lo que más goyo me ha feito ye de beyer como en istos lugars perdius encara fan ferbir muitas parolas que ye les fería goyo de conoixer a muitos de nusatros, que estudiamos l’aragonés.

He de dizir que de todas as parolas que aparixeban en o powerpoint que han feito serbir, Yo conoixeba o 75% pero as chens d’o lugar conoixeban TODAS! Mesmo nos deziban muitas más que no conoixebanos y correchían as que en o powerpoint yeran diferents a cómo se fan serbir astí. En preguntar-les si sabeban qué yera un limaco, una paniquesa, u qué yera orache, un señor comentaba:

“en ir a arrancal las lechugas te sueles encontral limarzos” , “Las paniquesas son como raticas pero más alargadas y chatas”.

Mientres que una señora deziba: “Cuando hace orage, es que hace muchismo frío y si vas a tendel la ropa, se te queda helada en el tendedero.” Ista mesma señora me comentó dimpués que ista mesma parola “orage” le ne deziba a un conoixiu que yera catedratico, pero no lo sufizient intelichén ta saber qué yera. A berdat que me ha feito asabelo goyo de conoixer a la chent d’iste lugar.

Ye sorprendent que encara se faigan serbir istas parolas y que no se abergüeñen como atros han feito y fan. Grazias a toz os que continaz fendo serbir a buestra luenga, sin bergüeña y sobre tot con argüello, cosa que pareix que no tienen atros que biben en ziudaz más grans….. Y grazias a A replazeta por iste poliu treballo que soz fendo, que sisquiá podesez continar asinas muito tiempo y que aprendaz más.


Publicado por Alberto

miércoles, 11 de marzo de 2009

...and hope and history rhyme.

Human beings suffer,
they torture one another,
they get hurt and get hard.
No poem or play or song
can fully right a wrong
inflicted or endured.

The innocent in gaols
beat on their bars together.
A hunger-striker’s father
stands in the graveyard dumb.
The police widow in veils
faints at the funeral home.
History says, Don’t hope
on this side of the grave.
But then, once in a lifetime
the longed for tidal wave
of justice can rise up,
and hope and history rhyme.

So hope for a great sea-change
on the far side of revenge.
Believe that a further shore
is reachable from here.


'The Cure at Troy’ (Chorus) 1990

Seamus Heaney ~ 1939

sábado, 7 de marzo de 2009

El remordimiento

He cometido el peor de los pecados
que un hombre puede cometer. No he sido
feliz. Que los glaciares del olvido
me arrastren y me pierdan, despiadados.
Mis padres me engendraron para el juego
arriesgado y hermoso de la vida,
para la tierra, el agua, el aire, el fuego.
Los defraudé. No fui feliz. Cumplida
no fue su joven voluntad. Mi mente
se aplicó a las simétricas porfías
del arte, que entreteje naderías.
Me legaron valor. No fui valiente.
No me abandona. Siempre está a mi lado
La sombra de haber sido un desdichado.


Jorge Luis Borges (1899-1986)

jueves, 5 de marzo de 2009

Un instante.