sábado, 21 de febrero de 2009

PARA NUESTRA PATRIA محمود درويش


لبلادنا
لبلادنا،
وَ هِيَ القريبة من كلام اللّهِ،
سَقفٌ من سحابْ
لبلادنا،
وهي البعيدة عن صفاتِ الاسم،
خارطة الغيابْ
لبلادنا،
وهي الصغيرة مثل حبّة سُمْسُم،
أفقٌ سماويٌ ... وهاوية خفيَّة
لبلادنا،
وهي الفقيرة مثل أجنحة القطا،
كتب مُقَدَّسَة ... وجرحٌ في الهويّة
لبلادنا،
وهي المطوَّقَة الممزَّقة التلال،
كمائنُ الماضي الجديد
لبلادنا، وهي السَّبِيّة
حُريَّة الموت اشتياقا واحتراقا
وبلادنا، في ليلها الدمويّ
جَوْهَرَة تشعّ على البعيد على البعيد
تضيء خارجَها ...
وأمّا نحن، داخلها،
فنزدادُ اختناقا!

Para nuestra patria,
Próxima a la palabra divina,
Un techo de nubes.
Para nuestra patria,
Lejana de las cualidades del nombre,
Un mapa de ausencia.
Para nuestra patria,
Pequeña cual grano de sésamo,
Un horizonte celeste... y un abismo oculto.
Para nuestra patria,
Pobre cual ala de perdiz,
Libros sagrados... y una herida en la identidad.
Para nuestra patria,
Con colinas cercadas y desgarradas,
Las emboscadas del nuevo pasado.
Para nuestra patria cautiva,
La libertad de morir consumida de amor.
Piedra preciosa en su noche sangrienta,
Nuestra patria resplandece a lo lejos
E ilumina su entorno...
Pero nosotros en ella
Nos ahogamos sin cesar.


Texto de Mahmud Darwish
Traducción de María Luisa Prieto

L'Oceano di Silenzio

Un Oceano di Silenzio scorre lento
senza centro né principio
cosa avrei visto del mondo
senza questa luce
che illumina i miei pensieri neri.


(Der Schmerz, der Stillstand des Lebens
Lassen die Zeit zu lang erscheinen)

Quanta pace trova l'anima dentro
scorre lento il tempo di altre leggi
di un'altra dimensione
e scendo dentro
un Oceano di Silenzio
sempre in calma.

(Und mir scheint fast
Dass eine dunkle Erinnerung mir sagt
Ich hatte in fernen Zeiten
Dort oben oder in Wasser gelebt)
Fisiognomica , 1988
L'Oceano di Silenzio texto de F. Battiato

MAI

Mai, mira-me as mans;
as trayo buedas,
lasas d’amar...
Son dos alas
d’un biello pardal
que no puede
sisquiera bolar.

Mai, mira-me os güellos,
n’o zielo perdius
n’un fondo silenzio...
Son dos purnas
chitadas d’o fuego
que no alumbran
ni matan o chelo.

Mai, mira-me l’alma
aflamada de sete,
enxuta d’asperanza..
Ye un campo labrau
an no i crexen qu’allagas
que punchan a bida
dica qu’a matan.

Mai, mira-me a yo.
Me reconoxes, mai?
Fué o tuyo ninon...
Güei so un ome
que no se como so.
Mai, ¿me reconoxes?
Mai, ¿ni sisquiera tú?

Mai, texto de Ánchel Conte.